Serdecznie zapraszamy do Teatru Przedmieście i Teatru Maska na spektakle, które będą się odbywać w ramach 11. edycji Festiwalu „Źródła Pamięci. Szajna – Grotowski – Kantor”.

Monika Wachowicz/ Jarosław Fret
OKRUCHY

Żyję, Doświadczam, Staję się, Jestem – Wyrażam siebie poprzez działanie, ruch – więc tworzę „miejsce spotkania” – intymny teatr, performans, instalację. W takich właśnie okolicznościach powołałam do życia „Okruchy”, które narodziły się w mojej głowie jeszcze w 2019 r., po spotkaniu z kobietami osadzonymi w areszcie w Katowicach, gdzie prezentowałam mój pierwszy autorski projekt solowy „V”. To doświadczenie wniknęło we mnie głęboko i pozostawało żywe przez bardzo długi czas na tyle, iż postanowiłam „przeprowadzić je” przez siebie ponownie: tym razem w ciszy i emocjami jakich doświadczyłam podczas protestów – październikowych demonstracji Strajku Kobiet. Nie zatrzymałam się jednak na tym wydarzeniu – wewnętrzy głos przypominał mi o Kobiecie w areszcie, która pierwsza nazwała solo „V”: okruchami życia. Jak to możliwe, że znajdując się w tak trudnym momencie swojego życia, dostrzegła ONA siłę, którą ja zaledwie cicho wołałam swoim performerskim działaniem, równocześnie milcząc sparaliżowana na ulicy.
Wyrosły z tego impulsu performans ubrałam w białą suknię, czerwone buty, przedmioty intymnej pamięci związane z odejściem najbliższych mi osób, a z drugiej strony przyjściem na świat najbliższej mi osoby – mojej córki, Amelii – wszystko to objęte kręgiem usypanej ziemi – symbolem harmonii, ochrony przed siłami, które nie powinny mieć do niego dostępu, a zarazem pełni, kompletności i upływającego, choć zataczającego koło czasu. W trakcie pracy zapytałam najbliższych, przyjaciół, znajomych: „Czym jest dla nich życie? Odpowiedzcie w jednym słowie, w jednej idei”. Dzięki ich odpowiedziom zbudowałam instalacje (14 obiektów), które stały się naszą wspólną interpretacją „życia” w jego niezliczonych odsłonach, za co z całego serca wszystkim dziękuję!
Przynosząc OKRUCHY, pragnę mówić językiem ciała i emocji, na którego powierzchni ujrzymy: Ulotność chwil, tumany pyłu Miłości, wiecznego Samospalania, Zaskoczenia, Ewolucji, Cierpienia, Relacji, „Zgrabnej udręki” czy jednak przede wszystkim Walki, o której pragnę mówić najgłośniej.

pomysł, wykonanie oraz instalacja: Monika Wachowicz
współpraca: Jarosław Fret
muzyka: Fryderyk Chopin, Ballada g-moll Op.23, fragment utworu zespołu Murcof w aranżacji Mirosława Matyasika oraz biały szum – dźwięki z wnętrza macicy.
montaż tekstu: Marcin ‚Cozer’ Markiewicz
Dla widzów 18+

Irena Jun
BOMBA WYBUCHNIE W BARZE

Irena Jun w opowieści o człowieku i jego zmaganiach z rzeczywistością, twórczości jako formie dialogu ze światem, kobiecie, która z tym, co ma, próbuje radzić sobie jak najlepiej potrafi.
„Bomba wybuchnie w barze” to monodram, którego scenariusz powstał na podstawie wybranych wierszy Wisławy Szymborskiej. Utwory pochodzą z tomików: „Wołanie do Yeti”, „Sól”, „Sto pociech”, „Wszelki wypadek”, „Wielka liczba”, „Ludzie na moście” oraz „Koniec i początek”. Irena Jun podejmuje twórczy dialog z motywami powracającymi stale w twórczości Noblistki.

Irena Jun – wybitna aktorka, reżyserka teatralna, wieloletnia wykładowczyni Akademii Teatralnej w Warszawie, aktorka stołecznego Teatru Studio (Teatr Studio im. S. I. Witkiewicza). Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Występowała w teatrach na terenie całej Polski, najbardziej związana jest jednak z Warszawą. Do zespołu Teatru Studio należy od powstania tej sceny. Grała w większości spektakli jej dyrektorów: Józefa Szajny i Jerzego Grzegorzewskiego. W latach osiemdziesiątych zasłynęła jako autorka wybitnych ról w przedstawieniach Antoniego Libery na podstawie tekstów Samuela Becketta. Prowadzi Jednoosobowy Teatr Poezji Ireny Jun, w ramach którego realizuje monodramy na podstawie twórczości Adama Mickiewicza, Czesława Miłosza, Cypriana Kamila Norwida, Witolda Gombrowicza, Tadeusza Różewicza i innych. Uznana za jedną najwybitniejszych interpretatorek ról beckettowskich na świecie. Odznaczona Złotym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis”.

scenariusz, reżyseria, wykonanie: Irena Jun
akordeon: Jakub Adamski

Teatr im. St. I. Witkiewicza z Zakopanego
OPERETKA

Autor w komentarzu do wydanej w 1966 r. „Operetki” pisał: Ale … jak tu nadziać marionetkową pustotę operetkową istotnym dramatem? Monumentalny idiotyzm operetkowy idący w parze z monumentalnym patosem dziejowym – maska operetki, za którą krwawi śmiesznym bólem wykrzywione ludzkie oblicze…
To właśnie bowiem „Operetka” jest tym dramatem, w którym Gombrowicz pokazuje upadek ancien régime’u – religii i władzy z bożej łaski, demokratyzację i wykluwające się z niej upiory totalitaryzmu by wreszcie skończyć – no właśnie.
Jaka może być dzisiaj konkluzja co do dalszej przyszłości świata? Kim będzie – jest – dzisiaj człowiek?
Cały wywód Gombrowicza ucieleśniony jest w akcji opartej o genialną opozycje merytoryczną stroju i nagości – kultury i natury, reżimu i wolności. Historia XX w. przedstawiona jest jako sui generis rewia mód, a szaleństwo stroju (kultury) obrazuje schorzenia niszczącej ludzka wolność (podmiotowość) dyktatura ideologii.
„Operetka” kończy się apoteozą młodości wiecznie nagiej, nagości wiecznie młodej, czyli pierwiastka spontanicznej swobody, która ocalić (może) ma nasze upokorzone człowieczeństwo.

obsada: Dorota Ficoń- Księżna Himalaj, Krzysztof Łakomik- Książę Himalaj, Emilia Nagórka- Albertynka, Marek Wrona- Fior, Piotr Łakomik- Hrabia Szarm, Dominik Piejko- Baron Firulet, Krzysztof Wnuk- Profesor, Andrzej Bienias- Hrabia Hufnagiel, Krzysztof Najbor- Proboszcz, Katarzyna Pietrzyk- Generał, Joanna Banasik/ Maria Wnuk – Prezes, Adrianna Jerzmanowska- Markiza
złodziejaszki: Agnieszka Michalik, Kamil Joński,  lokaje: Maria Chyc-Myrmuła, Wojciech Całka, Rafał Leks
opracowanie tekstu i reżyseria i inscenizacja: Andrzej St. Dziuk
asystent reżysera: Andrzej Bienias
muzyka: Jerzy Chruściński
scenografia :Jacek Staniszewski
choreografia: Anita Podkowa
aranżacja: Maciej Gruchacz
muzycy: Piotr Bednarczyk, Jakub Cudzich, Maciej Gruchacz

Warszawskie Centrum Pantomimy
„VOYAGE IMMOBILE”

Na końcu korytarza drzwi. Szaleńcza nadzieja, że coś się wydarzy, że przestrzeń się poruszy… Ale nic, nawet mniej niż nic. Delikatny dreszcz przebiega przez ciało leżącego mężczyzny. Naprzeciwko siedzi kobieta, dzień po dniu wypatrując choćby najmniejszego westchnienia. Oboje zawieszeni w bezruchu, zapraszają nas w podróż, która wiedzie przez ich radości i obawy, śmiech i łzy, udręki i pragnienia, przez ich życia…
Po zrealizowaniu wielu wspólnych spektakli, wracamy z nową opowieścią.
Dzielimy się z publicznością tym, czego sami zawsze poszukujemy: prawdą, życiem, emocjami. Postaramy się poruszyć, sprowokować do refleksji. Do dyspozycji mamy własne ciała, wrażliwość i wiarę w sztukę poza słowami.
Czy to możliwe, aby widz przeżył emocje, które doświadcza postać? Jeśli tak, nazwijmy to cudem teatru.
/Lionel Menard/

scenariusz, reżyseria: Lionel Menard
występują: Paulina Staniaszek, Bartłomiej Ostapczuk
animacja przedmiotów: Aleksandra Błażejczyk
scenografia: Agnieszka Magiera, Lionel Menard
kostiumy: Agnieszka Magiera
muzyka: Jagoda Stanicka
reżyseria światła: Jędrzej Skajster
rekwizyty, manekin: Michał Lach

Teatr Przedmieście
CEREMONIA